Diroux, voor altijd lid van de NAC-familie

28 september 2023

28 september 1998, dit jaar 25 jaar geleden dus, speelde het tweede van NAC een wedstrijd. Hoe dit duel verliep? Doelkansen? Doelpuntenmakers? We hebben geen idee, het is totaal niet belangrijk! Het is namelijk dé wedstrijd van Dominique Diroux. En als we het hebben over dé wedstrijd van Dominique dan weten alle NAC-fans waar we het over hebben. NAC 2 - AZ 2, gespeeld op 28 september 1998. Het blijkt later Dominique zijn laatste wedstrijd in een NAC-shirt. Sterker nog, die avond blies hij zijn laatste adem uit, klopte zijn hart voor de laatste keer.

Notice:<i>Undefined index: cImage_alt</i><br />

Hoe Dominique op de radar bij NAC kwam

Eerst even terug in de tijd. Begin jaren 90 was Ton Lokhoff aanwezig op het Sportpark aan de Irislaan in Vlissingen, de thuisbasis van VC Vlissingen. De C-junioren van Walcheren en Terneuzen speelden daar de bekerfinale. Dat de wedstrijd werd gewonnen door de jongens van de ‘Overkant’, die van Terneuzen dus, het staat in de geschiedenisboeken, maar wie daar aanwezig was herinnert zich de openingstreffer van Walcheren. In de spits liep een lange jongen en hij zag de doelman te ver voorzijn doel staan. Vanaf 40 meter schoot de spits de bal over de verbijsterde goalie heen, zo tegen de touwen. Die spits, die lange jongen, dat was Dominique Diroux, Domo voor jeugdvrienden. Vanaf die dag stond hij op de radar van de scouts van NAC.

Een paar jaar later –het is oktober 1995- speelden de A-junioren van Middelburg en NAC tegen elkaar. In de spits bij de Zeeuwen? Juist! Diroux, de vroegere spits van de C-junioren van Walcheren. Na vijf minuten spelen keek NAC al tegen een achterstand aan en de doelpuntmaker laat zich raden. Opnieuw wisten ze bij NAC dat ze een talentje aan het werk hadden gezien. Dat die aanvaller wat kon hadden ze kunnen weten als ze de wekelijkse verslagen van de wedstrijden van Middelburg hadden gelezen. Wekelijks stond de naam Diroux in de krant. In totaal zou hij 36 keer scoren dat seizoen. De redactie van de krant durfde zelfs een vergelijking met Patrick Kluivert te maken.

Aan het einde van dat seizoen meldde de PZC de overstap van Diroux naar NAC. Diroux, dan 18 jaar jong, zou gaan spelen in het tweede van de Bredanaars. Hij trad daarmee in de voetsporen van spelers als Jo Schot, Gerard van den Dries, Edy de Schepper, Ton van Eenennaam en John Karelse, provinciegenoten die allemaal faam maakten bij NAC. De combinatie Zeeland en NAC is vaaksuccesvol geweest. Ook Bjorn Langeveld, een speler tegen wie Diroux in de jeugd vaak duels uitvocht
op de Zeeuwse velden, ook hij zat bij NAC. Ze waren maatjes.

Diroux werd gehaald voor het tweede. Dat hij tekortkomt op dat moment voor het eerste was geen ramp. Rijpen, wennen, acclimatiseren, dat mocht hij doen. Een contract had hij niet, hij speelde op amateurbasis. Investeren in jezelf, zo noemen ze dat dan. Zo nu en dan mocht hij mee met NAC-1, waar hij tot vier invalbeurten kwam.

Vergeleken worden met Pierre van Hooijdonk

Diroux voetbalde graag, maar vergat niet dat er meer is dan dit spelletje. Hij volgde een Hbo-opleiding Toerisme. En een eventuele volgende stap in het leven zag hij wel zitten. Met het toerisme aan de slag op Martinique, het Franse eiland in de Caraïbische zee, daar ziet hij kansen. Martinique is de geboorteplek van zijn vader. Dominique, geboren in het Duitse Neuwied, was een mooie mix van tweeculturen. Het Caraïbische van zijn vader gecombineerd met het Duitse van zijn moeder.
Dominique is dus lerende. Waar hij bij Middelburg frivool kon zijn, daar werd in Breda verwacht dat hij zijn taak uitvoerde. “Niet te veel vuile meters maken zodat je scherp kan zijn voor de goal. Wij verwachten doelpunten van je”, zo werd Dominique iedere keer weer het veld ingestuurd. Ton Lokhoff -de man die hem dus naar NAC haalde- gaf de jonge Zeeuw veel aandacht. Lokhoff wist hoe je met lange spitsen moet spelen, hij had dit zelf ook gedaan een paar seizoenen eerder. Met die lange spits van toen, Pierre van Hooijdonk, werd Dominique vergeleken. Iets wat an sich niet zo vreemd was. Zij speelden op dezelfde positie, hadden allebei een tintje en leken qua bouw op elkaar. Een aantal keer trainde Pierre mee bij NAC en Dominique gaf op die trainingen zijn ogen goed de kost. “Je kon merken dat hij een absolute topper is. Een stimulans om hem aan het werk te zien.” Ooit wil Diroux ook schitteren bij NAC. Belangrijk zijn door te scoren.

Vier keer scoren in een duel

In april 1998 kon Diroux op kantoor komen. Er lag voor hem een zogenaamd koelkastcontract klaar. De komende twee seizoenen mag hij zichzelf semiprof van NAC noemen. Een onderdeel van dat contract was de voorbereiding van het seizoen 1998-1999 meedoen bij 1. Mocht dat goed uitpakken, dan kpn hij definitief aansluiten bij de selectie. Trainer Neumann? Die kende hij nauwelijks. Ze groetten elkaar als ze elkaar zien op het complex van NAC, bij NAC-2 zagen ze hem niet. “Ik hoop hem vaker te spreken in de toekomst.” Zoals beloofd nam ‘Domo’ deel aan de voorbereiding. Hij speelde zelfs een aantal oefenduels en in totaal scoorde hij vijf keer. Een keertje tegen Beek Vooruit en maar liefst vier keer tegen HSC’28. Een echte doorbraak liet echter nog op zich wachten. NAC-2 leek nog even het maximale voor Diroux, maar zijn tijd moest nog komen.

Ondanks een helse rit te laat bij het ziekenhuis

Op die 28e september 1998 stond Diroux in de spits van NAC-2. In het Fujifilmstadion -we kennen het gelukkig nu als Rat Verlegh Stadion- was het tweede elftal van AZ de tegenstander. Dominique in de spits, zoals gebruikelijk. Om 18:30 uur floot de scheids voor de aftrap. Na 28 minuten spelen vroeg Diroux om een wissel bij trainer Ruud Brood. “Ik heb moeite met ademen.” De trainer haalde hem naar de kant waarna Dominique op een stoel neerplofde. Hij probeerde bij te komen toen hij plotsklaps ter aarde stortte. Met spoed werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Even later werd er bij zijn ouders op de voordeurbel gedrukt. “Uw zoon ligt in het ziekenhuis. U moet met spoed naar hem toe.” Die zin veranderde het leven van de ouders van Dominique. Wat hij exact mankeerde werd niet verteld. Vol vragen stapten ze de auto in. Een rit van een uur -veel langer zal het niet zijn- moet uren geduurd hebben voor moeder Eveline en vader Lambert-Julien. Normaal gesproken waren ze altijd bij de wedstrijden aanwezig, uitgerekend die dag niet. “Sneller, rij sneller.” Een helse rit!

Bij het ziekenhuis aangekomen werden ze opgevangen bij de balie. Ze waren te laat. Dominique is overleden, een hartstilstand de doodsoorzaak. Reanimatie had niet meer geholpen. Vol ongeloof stapten ze het kamertje binnen waar Dominique lag. Levensloos lag hij daar, met zijn NAC-shirt nog aan. Een nachtmerrie voor iedere ouder, je kind, nog in de bloei van zijn leven, een jong mens vol plannen, ineens weggerukt uit het leven.

Honderden reacties

Die maandagavond kwam er een einde aan het leven van een jongeman. Een jongen wiens leven eigenlijk niet eens was begonnen. Hij zat vol plannen. Werkte op het archief van De Stem om zijn kamer te bekostigen, was die zomer naar Martinique gegaan om vakantie te vieren bij zijn oma. Volgens zijn moeder zou hij nu ergens trainer zijn, of manager. Hij was breed geïnteresseerd, beleefd, sociaal, sprak meerdere talen. De wereld lag aan zijn voeten. Zijn dood is een klap voor de NAC-familie.

Iedereen bij NAC wist wie hij was, iedereen wist dat Diroux talentvol was. Slechts elf wedstrijden doet hij mee bij het eerste elftal van NAC. Zes keer in de competitie, twee bekerduels en drie keer in de oefencampagne. Het aantal doelpunten stokte bij die vijf in de voorbereiding. Zijn overlijden deed terugdenken aan Andro Knel, de verdediger die negen jaar eerder overleed. En ook de eerdergenoemde Jo Schot werd aangehaald in de Zeeuwse media. Hij was 23 jaar oud toen hij overleed na een val van de kerk van Middelburg tijdens zijn werk. Deze targedie vond plaats in de jaren 20.

Bij NAC werd een condoleanceregister geopend en ook Fanzine De Rat, NAC’s grootste fansite op dat moment, bood bezoekers de gelegenheid om iets te schrijven. Honderden mensen reageerden. Niet alleen NAC-fans. De kleur van het favoriete shirt maakte even niks uit. Uit heel het land kwamen de oprechte deelnemingen. Uit zijn Zeeland, uit West-Brabant, maar ook uit het Westen, het Noorden en het Oosten van het land. Iedereen was vol ongeloof. En eigenlijk is dat nog steeds zo. Onvoorspelbaar en soms ook zeer oneerlijk, zo is het leven.

Dominique leeft voort in de harten van de fans

Het is daarom prachtig dat er in de hoek van het stadion iedere wedstrijd een spandoek hangt. Eén voor Ferry van Vliet, hij zou een paar jaar later verongelukken, en een dundoek voor Dominique Diroux. Een paar jaar geleden werd ook nog eens zijn portret onder de B-Side op de muur gezet. Een graffiti waar de familie trots op is, een graffiti die aangeeft dat Dominique nog steeds lid is van de NAC-familie. Ondanks zijn korte verblijf in Breda, ondanks zijn 11-tal wedstrijden in het Eerste.

Dominique hoort voor altijd bij de club. Hij leeft voort in de harten van vele supporters.

Dominique, je bent en blijft voor altijd een NAC’er.